شب را نوشیده ام
و بر این شاخه های شکسته می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان !
مرا با رنج بودن تنها گذار.
مگذار خواب وجودم را پر پر کنم.
مگذار از بالش تاریک تنهایی سر بردارم
و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم.
سپیدی های فریب
روی ستون های بی سایه رجز می خوانند.
طلسم شکسته خوابم را بنگر
بیهوده به زنجیر مروارید چشم آویخته.
او را بگو
تپش جهنمی مست !
او را بگو: نسیم سیاه چشمانت را نوشیده ام.
نوشیده ام که پیوسته بی آرامم.
جهنم سرگردان!
مرا تنها گذار. 

سهراب سپهری

برای دیدن اشعار بصورت کامل به ادامه مطلب بروید

شعری ماندگار از شیخ بهایی

 ساقیا بده جامی زان شراب روحانی     ***        تا دمی بیاسایم زین حجاب ظلمانی

بهترین شعر شیخ بهایی

همه روز روزه رفتن، همه شب نماز کردن    ***     همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن

شعر نان و پنیر از شیخ بهایی

 شیخ بهائی

شیخ بهاء الدین ، محمدبن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی در سال ۹۵۳ ه.ق ۱۵۴۶ میلادی در بعلبک متولد شد. او در جبل عامل در ناحیه شام و سوریه در روستایی به نام "جبع" یا "جباع" می زیسته و از نژاد "حارث بن عبدالله اعور همدانی" متوفی به سال ۶۵ هجری از معاریف اسلام بوده است.
بهاءالدین در کودکی به همراه پدرش به ایران آمد و پس از اتمام تحصیلات، شیخ الاسلام اصفهان شد. چون در سال ۹۹۱ هجری قمری به قصد حج راه افتاد، به بسیاری از سرزمینهای اسلامی از جمله عراق، شام و مصر رفت و پس از ۴ سال در حالی که حالت درویشی یافته بود، به ایران بازگشت.

برای دیدن متن کامل زندگینامه به ادامه مطلب بروید

تا منزل آدمی سرای دنیاست

کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

سالی که نکوست، از بهارش پیداست شیخ بهایی

در صحبت دل شکستگان می‌باید

جز شیشهٔ دل که قیمتش افزاید شیخ بهایی

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

بشنو، بشنو که قصه‌شان خوش باشد شیخ بهایی

 برای دیدن همه رباعیات به ادامه مطلب بروید